Της Βίκης Βαμιεδάκη
Στο καφέ του μουσείου της Ακρόπολης έκανα ένα ραντεβού μου την προηγούμενη εβδομάδα. Ζεστός ο καιρός ακόμα και καθίσαμε έξω. Εκεί, κάτω απ’ τον ιερό βράχο σκεφτόμουν ότι το μουσείο θα έπρεπε να μετατραπεί σε Εθνικό Τουριστικό Εκπαιδευτικό Κέντρο διοίκησης και λοιπών ειδικοτήτων…
Στη Philoxenia προ καιρού, οι ξενοδόχοι έφεραν και πάλι στο τραπέζι το θέμα της κατάστασης στα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους και βεβαίως το ωράριο λειτουργίας τους. Η υπουργός τουρισμού Ο. Κεφαλογιάννη που τα άκουσε, τάχτηκε υπέρ του «τουριστικού» ωραρίου και όχι της λογικής ωραρίου δημόσιας υπηρεσίας με την οποία λειτουργούν σήμερα. Στοίχημα ότι όποιος υπουργός το κάνει αυτό πράξη, θα μείνει στην ιστορία. Στο ενδιάμεσο κάνουμε κουβέντες.
Εκεί λοιπόν που έπινα τον καφέ μου, στο μουσείο της Ακρόπολης και θυμήθηκα τα παραπάνω, μου γεννήθηκε η ιδέα. Βήμα - βήμα θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Βγαίνω απ’ το μετρό και μπροστά μου υπάρχει μια τεράστια πινακίδα, που μου δείχνει προς τα πού είναι το μουσείο. Σε μισό λεπτό φτάνω στην είσοδο και βλέπω ένα σχολείο με καμιά 40αρια παιδιά να περιμένουν στην ουρά. Ούτε ένα λεπτό δεν περίμενα, αφού ο κόσμος έμπαινε με απίστευτη ταχύτητα, με τους ανθρώπους της ασφάλειας να ελέγχουν και να διευκολύνουν. Στα κισσέ των εισιτηρίων όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια, τα ασανσέρ το ίδιο. Ανέβηκα στην καφετέρια και με καλωσόρισαν με κάτι πλατιά, αυθεντικά χαμόγελα ίσαμε τρεις σερβιτόροι. Κάθισα με την παρέα μου, παραγγείλαμε αμέσως, έφτασαν επίσης αμέσως οι ζεστοί καφέδες (δεν ήταν και η αγαπημένη μάρκα, αλλά οκ), συζητάγαμε και ρεμβάζαμε. Ξάφνου, κάνω μια απότομη κίνηση, πέφτει το ποτήρι με το νερό, χύνεται και σπάει. Λέμε γούρι – γούρι και μερικά λεπτά μετά βλέπω το σερβιτόρο να βγαίνει έξω, τον καλώ και του δείχνω τη ζημιά. Με ακόμα πιο πλατύ χαμόγελο, ζητά συγνώμη (!!) που δεν άκουσε το σπάσιμο, μου λέει με περισσή ευγένεια ότι δεν πειράζει, μαζεύει τα γυαλιά και φεύγει και επιστρέφει με μια κυρία της καθαριότητας και με ένα καινούριο ποτήρι νερό.
Όταν τέλειωσε το ραντεβού μου, κατέβηκα από τις σκάλες, παρατηρώντας τον κόσμο να θαυμάζει τα εκθέματα, τους φύλακες να καθοδηγούν και να βοηθούν τους επισκέπτες. Πρόσωπα καθαρά, ευγενικά, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο χώρο. Στην είσοδο κοντοστάθηκα για να χαιρετίσω κάτι φίλους και παρατήρησα μια άλλη κυρία της καθαριότητας να γυαλίζει τις μεταλλικές επιφάνειες από τις δαχτυλιές και τη σκόνη.
Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθεις περήφανος για τη χώρα σου. Γιατί το μουσείο της Ακρόπολης είναι ένα από τα σπουδαιότερα στον κόσμο και είναι όνειρο ανθρώπων από κάθε γωνιά της γης, να το επισκεφτούν. Και μπορούν να το κάνουν γιατί είναι ανοικτό από το πρωί μέχρι το βράδυ, λειτουργεί υποδειγματικά, έχει ένα καταπληκτικό site και νιώθεις, βλέπεις ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί, είναι υπερήφανοι για όλους τους λόγους.
Ίσως κανένα άλλο ελληνικό μουσείο, δεν λειτουργεί σαν αυτό της Ακρόπολης. Πολλά είναι κλειστά, τα περισσότερα έχουν ωράριο μέχρι το μεσημέρι, τους λείπουν οι φύλακες, απεργούν και τα κλείνουν, τα χτυπούν οι κλέφτες, δεν είναι καθαρά, δεν είναι ευγενείς εκείνοι που δουλεύουν εκεί, δεν συντηρούνται. Όσο για τους αρχαιολογικούς χώρους, στους περισσότερους η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη.
Το μουσείο της Ακρόπολη είναι μια μικρογραφία, ένας μικρόκοσμος μιας τουριστικής χώρας. Τα εκθέματα του είναι οι ανεκτίμητες και μοναδικές ομορφιές της, οι εργαζόμενοι του, είναι οι κάτοικοι της χώρας, είτε οι απλοί πολίτες ή όσοι δουλεύουν άμεσα και έμμεσα με τον τουρισμό. Δεν είναι τυχαία η τάξη, η ευγένεια και ο επαγγελματισμός στο μουσείο. Είναι αποτέλεσμα μιας ισχυρής ομάδας, με μια σύγχρονη διοίκηση.
Είναι αδιανόητο για μια χώρα σαν την Ελλάδα, να μην λειτουργούν έτσι ακριβώς και καλύτερα όλα τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρη την τουριστική Ελλάδα, τα ξενοδοχεία, τα τουριστικά γραφεία, τα ταξί, τα πάντα. Προτείνω μια βόλτα στο μουσείο σε όλους, δείτε το όπως και εγώ: Σαν δωρεάν σεμινάριο τουριστικής παιδείας…
