Επιχειρώντας καθημερινά να αναδείξουμε τα κακώς κείμενα και τα όσα πρέπει, αλλά δεν αλλάζουν στην ελληνική πραγματικότητα, γκρινιάζω διαρκώς, όπως μου λένε κάποιοι.
Δεν ξέρω αν ακούγεται ως γκρίνια η εποικοδομητική – κατά τη γνώμη μου - κριτική, γεγονός, όμως, είναι ότι όχι μόνο πολλά πράγματα παραμένουν ίδια, αλλά και ότι θυμίζουν άλλες εποχές, πολλών δεκαετιών πίσω.
Αφορμή για τη σημερινή αναφορά αποτελεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.
Πρόκειται για ένα πραγματικό περιστατικό, που μας μεταφέρει στο 1947. Τότε, η Βρετανία ανακοίνωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι σταματά την ενίσχυση της ελληνικής κυβέρνησης “στον αγώνα της κατά της κομμουνιστικής επικράτησης στην Ελλάδα”.
Έτσι, ο πρόεδρος Τρούμαν έστειλε τον Paul Porter ως τοποτηρητή στη χώρα μας.
Ένα μήνα μετά, ο απεσταλμένος της αμερικανικής κυβέρνησης ενημέρωνε με επιστολή του τον πρόεδρο :
“Εδώ, δεν υπάρχει κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ' αυτού, υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, τόπο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, που δεν έχουν το χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα...
...Σε ολόκληρη τη χώρα, από τη μια άκρη στην άλλη, κυριαρχεί μια γκρίζα, ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης, που οδηγεί σε πλήρη απραξία στο παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και το φόβο, οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχες δεν αποθηκεύουν προμήθειες. Η δημόσια διοίκηση είναι υπερβολικά εκτεταμένη.
Οι χαμηλοί μισθοί προσαυξάνονται βάσει ενός εντελώς συγκεχυμένου συστήματος επιδομάτων, χάρη στα οποία μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι κερδίζουν μέχρι και τέσσερις φορές περισσότερο από τον βασικό μισθό τους. Ποτέ άλλοτε δεν έχουμε δει διοικητική δομή, που να είναι τόσο απαράδεκτη. Απλούστατα, δεν είναι δυνατόν να βασιστεί κανείς στο ότι η δημόσια διοίκηση θα φέρει εις πέρας ακόμη και τις πιο απλές λειτουργίες μίας κυβέρνησης – την είσπραξη των φόρων, την εφαρμογή οικονομικών κανόνων, την επισκευή δρόμων. Συνεπώς, η δραστική μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης αποτελεί συνθήκη εκ των ουκ άνευ για την επίτευξη οποιουδήποτε άλλου αποτελέσματος στην Ελλάδα...
...Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει άλλη πολιτική εκτός από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας, που αποτελεί την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα...
...Τα ναυτιλιακά συμφέροντα βρίσκονται σε ιδιαίτερα σκανδαλώδη θέση. Σήμερα, η ελληνική εμπορική ναυτιλία βρίσκεται σε άνθηση και οι εφοπλιστές καρπώνονται τα κέρδη. Όμως, η χρεοκοπημένη ελληνική κυβέρνηση δεν απολαμβάνει κανένα όφελος από όλο αυτό τον πλούτο. Οι αποδοχές των ναυτικών εξακολουθούν να εισρέουν στη χώρα, αλλά τα κέρδη των πλοιοκτητών παραμένουν, στην πλειονότητά τους, στο εξωτερικό...
...Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες, που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σεν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί. Πολλοί από αυτούς είναι γοητευτικοί άνθρωποι, που μιλούν εξαιρετικά αγγλικά και αδημονούν ειλικρινά να παρέχουν κάθε δυνατή βοήθεια στην αμερικανική αποστολή. Εντούτοις, θα αποπειραθούν να προσεταιριστούν την αποστολή και να τη μετατρέψουν σε ένα εργαλείο διασφάλισης των προνομίων τους....
...Αίσθησή μου είναι ότι το ελληνικό κράτος, έχοντας υποβάλει αίτηση βοήθειας και εποπτείας, έχει θέσει, στο μέτρο αυτό, όρια στην ίδια του την εθνική κυριαρχία”.
Χωρίς σχόλια.
Καλησπέρα σας.
