Προσπαθώ κάθε Παρασκευή να μη γκρινιαζω.
Προσπαθω -ενόψει Σαββατοκυριακου- να είμαι όσο πιο αισιόδοξος γίνεται.
Δεν τα καταφέρνω όμως.
Και, πώς να τα καταφέρω...
Με όλα αυτά που γίνονται...
Όταν και οι 300 της Βουλής σιωπούν όλα αυτά τα διόμιση χρόνια του Μνημονίου και διατηρούν το προνομιακό καθεστώς στον υπολογισμό της σύνταξης των εργαζομένων στο Κοινοβούλιο...
Όταν επιδιώκεται μέχρι τελευταία στιγμή να μη χαθούν αυτά τα κεκτημένα....
Όταν αποσύρουμε τροπολογίες για την αξιολόγηση των προϊσταμένων των εφοριών...
Όταν αποσύρουμε παλι τροπολογίες για την ίση μεταχείριση όλων των ασφαλισμένων...
Όταν στην πτωχευμένη Ελλάδα προσπαθούμε συνεχώς να μην πειράξουμε τους προνομιούχους κλάδους, που αποτελουν και την κομματική πελατεία...
Θα μου πείτε, δεν τα 'χεις ξαναπεί αυτά;
Δεν τα 'χεις ξαναγραψει;
Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.
Τα λέμε, τα γράφουμε και τίποτα δεν αλλαζει.
Υπάρχει ελπίδα;
Ασφαλώς και υπάρχει. Άλλωστε, αυτή πεθαίνει πάντα τελευταία.
Πώς θα προκύψει η όποια αλλαγή; Μόνο όταν οι δανειστές μας αποφασίσουν ν' απασφαλίσουν τη χειροβομβίδα.
Και τότε όμως πάλι οι μη προνομιούχοι θα πληρώσουν τη νύφη, που την πληρώνουν άλλωστε διαρκώς τα τελευταία διόμιση χρόνια.
Καλημέρα σας.
