Προσφυγές οδηγούν σε προσωρινές αναστολές και καθυστερήσεις
Στην Ελλάδα, το φαινόμενο της εμφάνισης ομάδων -κάθε είδους- οι οποίες προσφεύγουν στη δικαιοσύνη εναντίον κάθε είδους επένδυσης, είναι συνηθισμένο.
Προσφυγές, που δικαιώνονται, και οδηγούν σε προσωρινές αναστολές, αλλά και σε σημαντικές και κοστοβόρες καθυστερήσεις, στην υλοποιήση ουκ ολίγων έργων και επενδύσεων.
Από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι επενδύσεις σε αιολικά πάρκα, οι προσφυγές εναντίον των οποίων αναδεικνύουν διλήμματα, τα οποία προκαλούνται από αυτές τις κινήσεις των οργανώσεων, αλλά οδηγούν αυτομάτως σε προφανείς απαντήσεις.
Δίλημμα πρώτο
Σε μια εποχή, όπου όλοι θέλουμε να έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα στα ενεργοβόρα πια σπίτια μας, όπου λειτουργούν πλυντήρια, ψυγεία, τηλεόραση, κλιματιστικά, και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος, οι ανάγκες για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είναι τεράστιες. Πώς καλύπτονται;
Από τη διαρκή λειτουργία λιγνιτικών μονάδων σε Κοζάνη-Πτολεμαΐδα, Φλώρινα και Μεγαλόπολη… στις γνωστές αυτές περιοχές, δηλαδή, όπου επίσημες μελέτες τις δείχνουν να εμφανίζουν τα υψηλότερα ποσοστά κρουσμάτων καρκίνου και θνησιμότητας εξ αυτού.
Την ίδια ώρα, από τα βασικά επιχειρήματα των τοπικών ομάδων εναντίον των αιολικών πάρκων -100% πράσινη ενέργεια- είναι ότι οι ανεμογεννήτριες χαλάνε την αρμονία του τοπίου.
Τι προτιμούν, δηλαδή; Συνανθρώπους μας να πεθαίνουν από καρκίνο - αντικειμενικό στοιχείο -, ή τη διατάραξη της αρμονίας του τοπίου - υποκειμενικό στοιχείο; Η απάντηση είναι προφανής.
Δίλημμα δεύτερο
Δεκάδες χιλιάδες στρέμματα στην Ελλάδα έχουν σωθεί από την παρουσία αιολικών πάρκων στην ελληνική ύπαιθρο και στα ελληνικά βουνά.
Κι αυτό, γιατί η δημιουργία αιολικών πάρκων προϋποθέτει την κατασκευή οδοποιίας, ώστε να υπάρχει πρόσβαση για τη μεταφορά των ανεμογεννητριών. Οι δρόμοι, λοιπόν, που διανοίγονται, είναι κατ’ ουσία αυτοί, που επιτρέπουν τη γρήγορη πρόσβαση των οχημάτων πυρόσβεσης στο σημείο της πυρκαγιάς.
Επιπλέον, η 24ωρη φύλαξη των πάρκων διασφαλίζει τη συνεχή παρουσία εκεί ανθρώπων, που θα ειδοποιήσουν άμεσα την Πυροσβεστική σε περίπτωση πυρκαγιάς.
Την ίδια ώρα, περιβαλλοντικές οργανώσεις αντιδρούν στα αιολικά πάρκα, επικαλούμενες την προστασία σπάνιων πτηνών. Ουδείς διαφωνεί σε αυτό. Και τρόποι υπάρχουν, και η τεχνολογία βοηθά σε αυτή την κατεύθυνση και η πολιτεία, πριν χορηγήσει τις άδειες, έχει λάβει υπόψιν της όλες τις απαραίτητες μελέτες.
Τι προτιμούν δηλαδή; Τους αντιπυρικούς δρόμους να καθυστερούν, αφήνοντας στο έλεος πυρκαγιών -εκτός από τα δάση- νεοσσούς και φωλιές σπάνιων πτηνών και ζώων ή την τάχιστη διάνοιξη αυτών των -εκατοντάδων χιλιομέτρων- δρόμων;
Η απάντηση είναι και πάλι προφανής και βρίσκεται στο ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης, σύμφωνα με το οποίο, η φωτιά, που κατέκαψε πρόσφατα την Ανατολική Μάνη, εξαπλώθηκε και δεν μπορούσε να αναχαιτιστεί, γιατί οι δρόμοι πυροπροστασίας, που είχαν κατασκευαστεί πριν από 40 χρόνια, δεν υπήρχαν πια, λόγω βροχών και κατολισθήσεων, αλλά και ελλιπούς συντήρησης.
Δίλημμα τρίτο
Η δικαίωση όλων αυτών των προσφυγών καθυστερεί την ολοκλήρωση των έργων και στερεί από τη χώρα θέσεις εργασίας και οικονομική ανάπτυξη, που είναι τόσο αναγκαίες.
Τι προτιμούν, δηλαδή; Τη διαρκή καθυστέρηση στη μείωση της ανεργίας και στην επιστροφή στην ανάπτυξη, ή τη διαρκή επίκληση προστασίας κάποιου κομματιού της πανίδας, για έργα, που πραγματοποιούνται με βάση απόλυτα εγκεκριμένες περιβαλλοντικές μελέτες;
Για την προφανή κι εδώ απάντηση, θα πρέπει να αναλογισθούν όλοι τις ευθύνες τους: Οι τοπικοί σύλλογοι, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις και το Υπουργείο Περιβάλλοντος, υπό τον Αναπλ. Υπουργό κ. Φάμελο, που προσπαθεί να επιλύσει τα προβλήματα αυτά.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας και η πολιτεία θα πρέπει να βάλουν στη ζυγαριά της δικαιοσύνης όλες αυτές τις παραμέτρους.
Τότε, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι η ζυγαριά θα γύρει προς την πλευρά των αιολικών πάρκων, προς την καθαρή ενέργεια, προς την πραγματική προστασία των δασών μας και προς τις επενδύσεις, που τόσο έχουν ανάγκη η Ελλάδα και οι Έλληνες, που υποφέρουν από την ανεργία.
