Παρ' ότι σχεδόν κανείς μας ίσως δεν γνωρίζει τη λέξη παρειδωλία, όλοι σχεδόν το έχουμε πάθει: να βλέπουμε πρόσωπα εκεί που δεν υπάρχουν! Δυο σκοτεινά σημεία στο φεγγάρι, που μοιάζουν με μάτια κι αμέσως βλέπουμε ένα πρόσωπο, βλέπουμε πρόσωπα ή πολύ γνωστές εικόνες στα βράχια ή στα δέντρα ή ένα βουνό που θυμίζει ανθρώπινο σώμα.
Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, ένα chicken nugget (ναι, nugget!) το οποίο πουλήθηκε σε δημοπρασία πως 8.000 δολάρια επειδή έμοιαζε με τον Τζορτζ Ουάσινγκτον.
Ή η Diana Duyser από τις ΗΠΑ που το 1994 έγινε γνωστή επειδή είδε το πρόσωπο της Παναγίας στο καμένο τυρί της πίτας της...
Πολύ συχνά βέβαια τα όσα βλέπουμε κατά την παρειδωλία παραπέμπουν σε κάτι θρησκευτικό ή ιερό. Μήπως λοιπόν είναι απλά μια τάση μας να ψάχνουμε το θείο και το υπερφυσικό;
Όχι μόνον λένε οι επιστήμονες και πράγματι, όλοι όσοι έχουμε δει κάποιο πρόσωπο εκεί που δεν υπάρχει, δεν είμαστε πάντοτε βαθύτατα θρησκευόμενοι.
Όπως εξηγεί ο Δρ Nouchine Hadjikhani του Harvard University στο BBC, η τάση μας αυτή οφείλεται στα ίδια μας τα γονίδια: είμαστε γενετικά προγραμματισμένες από τις πρώτες ώρες της ζωής μας να τείνουμε να αναγνωρίζουμε πρόσωπα. Έχει διαπιστωθεί ότι τα μωρά προτιμούν τα ανθρώπινα πρόσωπα από οποιαδήποτε άλλη εικόνα.
Επίσης, είναι θέμα επιβίωσης. Αν π.χ. ο άνθρωπος των σπηλαίων έβλεπε κάτι που μοιάζει σαν τίγρη πίσω από ένα θάμνο, δεν είχε το χρόνο να περιμένει να το διαπιστώσει επ' ακριβώς αλλιώς θα γινόταν γεύμα. Είναι λοιπόν προγραμματισμένος ο ανθρώπινος εγκέφαλος να βγάζει γρήγορα τέτοιου είδους "συμπεράσματα".
Είναι θέμα... συνήθειας. Παρατηρούμε συνέχεια πρόσωπα: στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά, στην τηλεόραση κλπ. Είναι λοιπόν φυσικό να βλέπουμε τέτοια ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν...
