Καλή παράσταση ή σημαντική ομιλία θεωρείται αυτή μετά την οποία το ακροατήριο ξεσπά σε ενθουσιώδες και συνεχές χειροκρότημα.
Όμως, όπως αποκαλύπτει νέα σουηδική έρευνα το "αν θα μας αντέξει το σκοινί" δεν "θα φανεί στο χειροκρότημα", για να παραφράσουμε το γνωστό τραγούδι. Και αυτό γιατί το χειροκρότημα κολλάει, είναι μεταδοτικό.
Σε ένα πλήθος, ο ένας επηρεάζεται πολύ από τον άλλο και χειροκροτεί μηχανικά, υποστηρίζουν οι επιστήμονες.
Κατά μέσο όρο, ο πρώτος αρχίζει να χειροκροτεί δύο δευτερόλεπτα μετά το τέλος μιας παράστασης ή ομιλίας, οι υπόλοιποι έχουν κάνει το ίδιο μέσα σε τρία δευτερόλεπτα, ενώ συνολικά το χειροκρότημα του καθενός διαρκεί συνήθως γύρω στα έξι δευτερόλεπτα. Το χειροκρότημα σταματά κυρίως με τον ίδιο μιμητικό τρόπο που ξεκίνησε: όταν κάποιος κάνει την αρχή και βαρεθεί να χτυπά τα χέρια του.
Έτσι, μπορεί κανείς να εξηγήσει και επιστημονικά τη διαχρονική σημασία των "κλακαδόρων" (π.χ. σε ένα καταπιεστικό καθεστώς), οι οποίοι εντέχνως κατευθύνουν και επιμηκύνουν τις χειροκροτητικές αντιδράσεις του πλήθους.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου της Ουψάλα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Journal of the Royal Society Interface" της Βασιλικής Εταιρίας επιστημών της Βρετανίας, διαπίστωσαν ότι το χειροκρότημα είναι ιδιαίτερα κολλητικό και οι επευφημίες του καθενός διαρκούν ανάλογα με το πώς συμπεριφέρονται οι υπόλοιποι γύρω του.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, χρειάζονται απλώς λίγοι άνθρωποι για να αρχίσουν να χειροκροτούν και να επευφημούν, προκειμένου η ίδια συμπεριφορά να εξαπλωθεί πολύ γρήγορα και στους υπόλοιπους.
